Gemeente,
‘Maar dit zeg ik, broeders, dat vlees en bloed het Koninkrijk van God niet kunnen beërven, en de vergankelijkheid beërft de onvergankelijkheid niet…’
Waarom is het, broeders en zusters, dat vlees en bloed het Koninkrijk van God niet kunnen beërven? Dit lichaam waarmee we nu ‘leven’ zal nooit het Koninkrijk zien, laat staan er binnengaan… Waarom is dat toch?
Is het niet omdat we moeten sterven? Is het niet omdat de dood onafwendbaar voor ons staat?… Iedereen van ons wordt geboren met een beperkte tijd voor ogen. Op het ogenblik dat we geboren worden begint er eigenlijk een inwendige klok te tikken. En niemand weet hoeveel tijd hem of haar rest… En de klok tikt alsmaar verder… En zo is ons aardse ‘leven’ eigenlijk niets anders dan een tijd van sterven, een tijd van vergankelijkheid, een tijd van afscheid nemen…. Niemand wil dit horen! Mensen negeren deze werkelijkheid, deze enigste zekerheid in het ‘leven’. Mensen willen leven alsof ze de eeuwigheid reeds hebben. Ze verspillen hun leven in de jacht naar (zinloze) carriere (zinloos, want de dood is het einde), de jacht naar (vergankelijke) luxe (vergankelijk, want de dood is het einde)… En de klok tikt maar verder… Ook nu, voor U en voor mij…
Zij die niet geloven in de persoonlijke God van de bijbel (atheisten, eigenlijk de ‘normale’ Vlaming) hebben in feite geen enkele hoop : hen rest alleen de kist op het einde. Straks, wanneer de klok stopt met tikken… Hoe vreemd toch, dat zij die niet geloven (de meerderheid) toch menen dat er zoiets als ‘waarden’ bestaan, dat er toch ‘zin’ is in dit leven… wanneer de enigste zekerheid van dit zogenaamde ‘leven’ niets anders is dan de dood. Hoe kan er ‘zin’ zijn als alles eindigt??…
Maar is de dood het einde? Is die kist het laatste?… Is er een andere zijde??…
Het antwoord voor een christen, zegt Paulus ons, ligt in de opstanding van Jezus de Christus. De macht van de dood werd gebroken! Joh 14:19 waar Jezus ons zegt : ‘… want Ik leef en u zult leven!’ Openbaringen 1:18 : ‘(Ik ben) de Levende, en ik ben dood geweest en zie, Ik ben levend tot in alle eeuwigheid.’ En broeders en zusters, dit is voor Paulus een letterlijke waarheid. Het is geen ‘spirituele’ boodschap… niet alleen figuurlijk, zoals door sommige ‘moderne’ theologen wel eens beweerd wordt. Jezus de Christus is wel degelijk, letterlijk opgestaan uit de doden. Jezus de Christus veranderde het Bittere Einde in de Ultieme Triomf!
Dit is de gedachte die we hier vanmorgen mogen lezen in de eerste brief aan de Korinthiërs, hoofdstuk 15. Niet alleen onze tekstlezing (de verzen 50-58), maar wel degelijk het ganse hoofdstuk. Paulus begint het hoofdstuk namelijk met de opstanding van Jezus (1 – 21), vers 20 : ‘Maar nu, Christus is opgewekt uit de doden en is de Eersteling geworden van hen die ontslapen zijn.’ Dat is de basis, het fundament waarin we dienen te geloven, waarop we moeten vertrouwen.
En dan gaat Paulus verder : de opstanding van zij die in Christus zijn (het gevolg, de consequentie)! Vers 23 : ‘… levend gemaakt worden. Ieder echter in zijn eigen orde : Christus als Eersteling, daarna wie van Christus zijn, bij Zijn komst…’
Dit is voor Paulus geen fait divers, geen detail! Het is zo bijzonder dat hij een heel groot hoofdstuk enkel wijdt aan deze belangrijkste Triomf van Jezus.
Onze tekstlezing, de verzen 50 – 58 (de laatste verzen van het hoofdstuk), is het einde van het betoog van Paulus over de opstanding en de overwinning op de dood. Die laatste verzen zijn dan ook een ware lofprijzing aan het adres van God! En we mogen drie aspecten terugvinden in deze lofprijzing. Drie aspecten die voortvloeien uit deze overwinning op de Dood.
En wel ten eerste : (vers 51) ‘… wij zullen allen veranderd worden.’ Een grote verandering zal plaatsgrijpen… een verandering die wij, in dit sterfelijke leven, niet kunnen bevatten : ‘het vergankelijke zal zich met onvergankelijkheid bekleeden, het sterfelijke met onsterfelijkheid…’ (vers 54). Er komt een herschepping, dat is de belofte! Want dit aardse ‘leven’ (wat wij ‘leven’ noemen) is geen echt Leven : het is een proces van aftakeling, een langgerekt sterven, omdat we het echte Leven missen (relatie met God). Deze maatschappij waarin we ‘leven’ doet verwoede pogingen om dit feit te ontkennen : zie maar naar de media en de reclame waar niets anders verschijnen dan jonge, gezonde, blakende mensen… Leugens worden U voortdurend wijsgemaakt (‘Het leven begint aan 40!’)… Om maar niet geconfronteerd te worden met het proces van aftakeling, het ‘niets’, dat groeit, dat toeneemt in ons aardse ‘leven’. Het niets neemt toe in ons leven, zolang de klok tikt, tot het Niets zo groot geworden is dat we niets anders kunnen doen dan sterven…
Maar voor een christen is dit niet het Einde! Er is een belofte… een belofte van hernieuwing, van verandering, van transformatie! Er is een hoop, die de dood niet kan wegnemen. Er is de hoop ons gegeven, dat we onze geliefden zullen terugzien… anders, veranderd, maar met Nieuw Leven.
Vers 54 : ‘En wanneer dit vergankelijke zich met onvergankelijkheid bekleed zal hebben… dan zal het woord geschieden dat geschreven staat : de dood is verslonden tot overwinning.’ Wanneer dit zal gebeuren dan zal de dood overwonnen zijn! Dit leert ons een bijzonder belangrijk iets : het moet nog gebeuren. Hoe graag we het ook nu al zouden willen hebben. Nu, in ons aardse leven, is de aftakeling, de dood, het niets dat groeit… zo nadrukkelijk aanwezig. Maar er is de belofte van een alles ingrijpende verandering. 1 Joh. 3:2 : ‘Geliefden, nu zijn wij kinderen van God, en het is nog niet geopenbaard wat wij zullen zijn (in de toekomst). Maar wij weten dat, als Hij geopenbaard zal worden, wij Hem gelijk zullen zijn; want wij zullen Hem zien zoals Hij is…’
Hoe en wat die verandering dus precies is weten we niet. Het enige wat we hebben is deze belofte : aftakeling, ziekte en dood zullen niet meer zijn. Niet bij ons en niet bij onze geliefden. En dat is misschien maar een magere troost wanneer iemand die je dierbaar is komt te sterven… maar het is een bijbelse belofte die we mogen vasthouden, broeders en zusters! Het graf van Jezus staat open! Het is niet het einde. Ja, eens moeten we afdalen in datzelfde graf… Maar de steen werd weggerold… Jezus overwon de dood. Zo zal de dood geen vat op ons hebben in en door het werk van Jezus de Christus. En wanneer we tevoorschijn komen uit dat graf zullen we ingrijpend veranderd zijn! Tot zover het eerste aspect.
Een tweede aspect die Paulus belicht (na de verandering), is de grote Triomf. Vers 55 : ‘Dood, waar is uw prikkel? Graf, waar is uw overwinning?…’ En dan in vers 56 : ‘De prikkel nu van de dood is de zonde, en de kracht van de zonde is de wet… Maar God zij dank, Die ons de overwinning geeft door onze Heere Jezus Christus.’ Een typische gedachte van Paulus : eigenlijk zijn er drie vijanden in ons ‘leven’ : ten eerste de wet, want de wet leert ons wat zonde is… ten tweede de zonde die we doen brengt ons de dood… en ten derde de dood zelf als laatste vijand (1 Kor 15:26 : ‘De laatste vijand die tenietgedaan wordt, is de dood’, staat er in ons hoofdstuk).
Twee van deze drie vijanden zijn al overwonnen! Want de eerste vijand is de wet : de wet van God die ons zegt in de bijbel : dit is de standaard waaraan je moet beantwoorden wil je Leven (voor God’s aangezicht). De wet waaraan je moet beantwoorden om heilig te zijn : de regels van de Tora, de regels van de bergrede… Breek één van deze regels en je zult zeker sterven! Dit is onze eerste vijand, want het is mij onmogelijk om daaraan te beantwoorden. Dus ik zal zeker sterven!…
Maar ik ben reeds gestorven voor de wet!! Dat is het ‘evangelie’, de goede boodschap. Want als ik Christus binnenlaat in mijn leven ben ik reeds gekruisigd met Hem! Ik ben reeds, in Hem, gestorven voor de wet. Rom. 6:14 : ‘Want de zonde zal over u niet heersen. U bent namelijk niet langer onder de wet, maar onder de genade!’ Wij zijn kinderen van genade geworden!
Hetzelfde met de tweede vijand : de zonde die we doen doet ons sterven. De dood is de enige beloning van de zonde. Maar ook daar is een christen reeds gestorven op Golgotha. Jezus stierf de dood die wij eigenlijk moeten sterven! En wij stierven die dood in Hem. Wet en zonde zijn dus reeds overwonnen en de straf werd reeds gedragen door een Ander.
Dus het enige wat voor een christen overblijft is de laatste vijand : de dood… de aftakeling die toeneemt, het Niets dat groeit, de kist op het einde. En dat lijkt zo finaal, zeker wanneer dierbaren ons ontvallen… Lichamelijk zullen we sterven, daar is geen ontkomen aan… Maar dit is de belofte van het evangelie : dat deze laatste vijand die er nog is, eigenlijk ook reeds een overwonnen vijand is! Het graf is open, de steen werd weggerold. Wet en zonde (de eerste twee vijanden) werden overwonnen aan het kruis, in het sterven van Jezus… de laatste vijand, de dood zelf, werd overwonnen door de opstanding van Jezus. Opstanding waar wij deel aan zullen hebben (zoals we deel hebben aan de overwinning op wet en zonde). Tot zover het tweede aspect.
Het derde aspect die aan bod komt in de lofprijzing van Paulus, na de grote verandering en de overwinning, is misschien de meest belangrijke, want het zegt ons iets over het ‘nu’… over dit aardse leven zelf. We lezen namelijk in vers 58 : ‘Daarom, mijn geliefde broeders, wees standvastig, onwankelbaar, altijd overvloedig in het werk van de Heere, in de wetenschap dat uw inspanning niet tevergeefs is in de Heere!’
Paulus sluit af met de consequentie van dit alles voor een christen. De consequentie wordt aangegeven door het woordje ‘daarom‘. Er moet een gevolg zijn in ons leven… een gevolg van het geloof, het vertrouwen, dat wet, zonde en dood reeds overwonnen werden. Als er geen consequentie is van deze dingen in je leven, noem je jezelf dan een ‘christen’?… Dit is het allerbelangrijkste punt van Paulus, broeders en zusters! Het ganse hoofdstuk leidt naar dit ene vers : ‘Daarom!’… Daarom moet er een gevolg zijn in je leven!
Geloof is niet iets theoretisch… niet alleen wat geloofsregels vanbuiten kennen… Nee, er dient wat te gebeuren vanuit, gevoed door, een vertrouwen op een Ander. Wij hopen op deze beloftes van deze God van de bijbel : wet, zonde en dood zijn overwonnen… en daarom is er een daarom (gevolg!)!…
Want als de dood het werkelijke einde is, broeders en zusters, zoals heel wat ‘normale’ mensen (atheisten) in deze maatschappij ‘geloven’… dan is er geen ‘zin’ in het leven. Ja, biologisch wat nakomelingen verwekken om je genen door te geven of zoiets. Ja, dan moet je eigenlijk zoveel mogelijk rollebollen met mensen van het ander geslacht… dat is het dan eigenlijk. De kist is het einde… laten we wat eten en drinken want morgen sterven we…
Maar een christen daarentegen heeft perspectief! Er is een ‘daarom’ in ons leven. Dit alles is niet zinloos… want de reis gaat verder na de dood, dankzij de opstanding van Jezus Christus. En wat we hier betrachten in dit aardse leven… zullen we daar, aan de overkant, zijn! En daarom heeft alles wat we doen in Zijn Naam nu, hier op aarde, zin! Eigenlijk heeft al het goede wat we doen… eeuwigheidswaarde!… Ik geloof dat het Gandhi was die zei : ‘Leef vandaag alsof je morgen zult sterven, maar leer voor de eeuwigheid’!
Hoe is het dan in ons ‘leven’, broeders en zusters?… Leven we zoals de ‘normale’ mensen een zinloos leven, met de dood als het enige eindpunt?… Denken we alleen aan carriere, status, hobby’s,… zaken die onvermijdelijk zullen eindigen?… Of leven we vanuit de opstanding van Jezus?… Leven we ‘overvloedig in het werk van de Heere’, zoals Paulus het zegt?
En de dood mag dan bitter zijn, wanneer dierbaren wegvallen… maar het is niet het einde. We hebben de belofte dat we ze zullen terugzien : veranderd ja, maar in overwinning! Nu misschien een magere troost… maar wel, Godzijdank, een troost met eeuwigheidswaarde.
Broeders en zusters, we hebben niet lang meer… elk van ons moet straks doorheen de laatste vijand. Wees dan standvastig en onwankelbaar gericht op de zaken met eeuwigheidswaarde in ons leven : geloof, hoop en liefde voor onze medemens!
Voorbede.
Hemelse Vader,
Maak ons bewust van onze tijdelijkheid.
Schenk ons het bittere inzicht dat we zullen sterven…
Maar sta niet toe dat we wegzinken
in depressie en zinloosheid.
Nee, maak ons duidelijk hoe Uw Zoon,
Jezus de Christus, de dood overwon…
Hoe het graf leeg geworden is door Zijn werk…
Hoe Hij de steen wegrolde voor ons…
En dat we wel eens zullen afdalen in het graf,
zoals ook Hij dat deed…
maar dat we er ook veranderd, en in overwinning (!)
tevoorschijn uit zullen komen in Nieuw Leven!
Sta daarom niet toe dat aftakeling en dood
onze hoop onderuit haalt…
En wanneer onze dierbaren ons ontvallen,
schenk ons die hoop in onze harten.
Wees ons dan nabij Vader met Uw troost.
Maar bovenal Vader, maak dat dit geloof
ons tot daden mag brengen in dit aardse leven.
Dat we onwankelbaar en standvastig
goede daden doen voor Uw aangezicht.
Want niets wat we doen in naastenliefde
is zinloos of nutteloos…
Hiertoe hebt Gij ons gemaakt : dat we de naaste
in ons leven zouden helpen, bijstaan en troosten…
In Naam van Uw Zoon vragen wij U dit uit genade.
Amen.
Bijbelse Preken 